Vorig jaar rond deze tijd stortte ik zo’n beetje in. Of het overspannen was, een mental breakdown of iets anders wat je een naam kan geven, geen idee. Maar goed ging het niet. Ik vond dat ik had gefaald. Gefaald als ondernemer, als vriendin, als persoon... want ik wist het gewoon even niet meer. En dat vond ik erg moeilijk. Om het niet te weten. Want wat moet je nou zonder plan. Wie ben je dan? 

Hoe vaak krijg jij nog een opmerking naar je hoofd geslingerd over hoe je er uitziet? We zijn juist de laatste tijd zo goed op weg om ons lichaam en dat van anderen te accepteren zoals het is... Maar nóg vinden sommige mensen het heel belangrijk om hun mening te uiten of toch nog even iets te zeggen. Hoe je er ook uitziet.

Hoe zet je jezelf en jou kunnen om in een bedrijf? Dat lijkt misschien een hele moeilijke vraag, maar als je iets echt wilt gaat het eigenlijk gewoon vanzelf. Je bent me misschien al eens tegengekomen als AL designing. Begonnen sinds 19 januari dit jaar. Maar eigenlijk was ik er al langer mee bezig. Stiekem in mijn achterhoofd.

Ik kan mezelf soms niet zo erg plaatsen. Ken je dat? Ik hou van mensen, echt waar. Vooral diegene die ik mijn familie en vrienden kan noemen. En natuurlijk meneer de koekepeer. Ik kan ook heel goed omgaan met mensen. Maar soms wordt het me te veel en dan snak ik naar some time alone.

Nu 24 jaar te zijn geworden, zit ik alweer een beetje dichterbij de 25. En vanaf dan gaat het hard. Dan zit ik opeens niet meer in de “early 20s”.

Elke. Dag. Weer. Niet vergeten... Niet vergeten in te nemen, niet vergeten nieuwe te halen. Wat een stress. Shit, de laatste! Huilen. Wat is de pil kut.